Volume One door BNQT

Het wordt uitgesproken als ‘Banquet’. Evenals het is echt een feest. Je hebt een paar van de allerbeste aspecten van de meest fascinerende indie -bands van de eeuw: Ben “Band of Horses” Bridwell, Eric “Midlake” Pulido, Fran “Travis” Healy, Alex “Franz Ferdinand” Kapronos, ook Als Jason “opa” Lytle. ”

Ja, het is een indie rock -supergroep. Of, terwijl ze het bellen, een slechte man reist Wilburys.

Het beste van alles, “Volume One” is een album. Een geschikt album. Het begint met ‘Restart’, een nummer dat voelt als wat er mogelijk is gebeurd als Norman Greenbaum ‘Call Me’ had geschreven in dagen van knapperige rots. Luister naar die openingsriff en vertel me dat je de Blondie -klassieker niet hoort, opnieuw bedacht met spiermassa in plaats van dansbeats.

Ben ik gek?

En als Garage Psych niet liever jouw ding is, blijf dan rond voor track 3, 100 miljoen mijl, dat een geweldig gitaarwerk heeft en, over het algemeen, herinnert aan de vroege dagen van Pink Floyd-toen ze overgaat van Syd Barret’s over-the -Top eigenaardigheid evenals in de veel meer muziekstijlen van wateren en Gilmour.
Deel 1 door BNQT
En vanaf daar gaan we meteen een donkerder spirit -track in dat een soortgelijke melodie is voor een banaan. Ernstig.

Het album stuitert rond een vintage excursie van de vroege (en beste) dagen van rock en roll, een non -stop feest. Tot track 9, Tara, wat misschien een Band of Horses -nummer is. Niet dat daar iets mis mee is.

Ik kan niet begrijpen waarom de intellectuatzis bij Pitchfork en Paste niet zoals deze plaat niet zoals deze plaat niet. Ik vind het leuk.
Deel 1 door BNQT