Sleepwalkers van Brian Fallon

De leadzanger van Gaslight Anthem heeft een solo -collectie nummers uitgebracht die eerlijk gezegd veel lijken op de dingen die hij met zijn band deed. Niet dat daar noodzakelijkerwijs iets mis mee is. Het New Jersey Rock and Roll Sound van de band is zeker een klassieke, en ze hebben samen heel veel geweldige nummers geproduceerd – dus veel meer is geen slechte zaak.

Aan de andere kant zijn veel van deze nummers niet zo goed als degene die hij in zijn verleden heeft uitgebracht. Het zijn goed vervaardigde liedjes, en heel goed – anders zijn ze geweldig – maar er is een voorsprong en een honger ontbreekt. Het is normaal dat een kunstenaar dat verliest naarmate hij populair wordt, maar meestal wordt dat ook gepaard met een rijping van stijl – en deze nummers hadden echt op elk moment in de carrière van Fallon kunnen worden geschreven.

Maar er zijn hier natuurlijk ook veel positieve dingen. Ik bekijk nooit een album dat ik niet leuk vind. Als je gebeden niet naar de hemel komen. Etta James. De dienst van Hare Majesteit. Dit zijn allemaal zeer sterke nummers. En ik luisterde twee keer naar het hele album voordat ik me klaar voelde om het te beoordelen. De grote meerderheid van de albums die elk jaar mijn bureau tegenkomen, krijgen niet eens een volledig luisteren. Vergeet me geen grenzen aan buitengewoon. En het titelnummer is net zo goed als veel van het baanbrekende record van Gaslight Anthem, ’59 Sound. Dat geldt ook voor Watson – mijn favoriete nummer op de plaat.

Dus, over het algemeen, zeker de moeite waard om te luisteren.