Een dronken droom en andere verhalen

gastevaluatie door Ed Sizemore

Zoals de titel aangeeft, is een dronken droom en andere verhalen een verzameling korte verhalen over de carrière van Moto Hagio. Hagio wordt nagedacht over een van de pioniers, niet alleen van Shoujo-manga, maar ook de jongens houden ook van genre (niet-expliciete, charmante verhalen van jongens/jonge mannen) en door uitbreiding yaoi (expliciete, charmante verhalen met mannen). Dit boek dient als een inleiding tot zowel Hagio als haar werk.

Drunken Dream bevat een breed scala aan stijlen en genres. “Autumn Journey” is een Shoujo coming-of-age-verhaal over een jongen. Het titelverhaal is Josei, een sciencefictionverhaal van met sterren gekruiste liefhebbers. (Stel je voor dat Romeo en Juliet constant gereïncarneerd zijn.) De redacteur/vertaler Matt Thorn heeft een mooie mix van verhalen gekozen om bezoekers een gevoel te geven voor de diepte en de breedte van de mogelijkheden van Hagio als schrijver.

Over het algemeen is er een melancholie die elk van de verhalen in dit boek doordringt. Als ik het interview van 2004 met Hagio (inbegrepen) leest, krijg ik het gevoel dat dit geldt voor de meeste van haar werken. Zeker, haar discussie over de “Poe Clan” en “A Savage God Reigns” maakt hen lawaai als droevige, zo niet deprimerende serie. Past bij zo’n stemming, dit zijn ook vredige verhalen. Mensen die een paar van de meer overdreven shoujo-hijinks verwachten, zullen teleurgesteld zijn. Het werk van Hagio weerspiegelt meer de meditatieve kant van Shoujo die niet ook hier in Amerika wordt begrepen.

Ik zal gewoon de drie verhalen benadrukken die ik het meest opvallend ontdekte. De allereerste is “Girl on Porch with Puppy”. Dit verhaal heeft een extreem schemeringzone dat eindigt dat me volledig verrast. Het is een gerichte kritiek op de hegemonie die in de Japanse samenleving is ontdekt. Het is niet subtiel, maar het is buitengewoon goed geconstrueerd. Ik heb het nu een aantal keren bekeken en geniet er elke keer enorm van.

“The Willow Tree” is een prachtig verhaal met een extreem ontroerend einde. Het grootste deel van het verhaal is stil, over een jonge dame die naast een wilgboom staat die kijkt terwijl het leven van een man zich voor haar ontvouwt. Hij loopt ouder met het verhaal, evenals ze eeuwig jong blijft. Het einde stuurt je terug om het hele verhaal opnieuw te lezen. Het is bitterzoet in de beste zin van het woord.

Eens van de langere verhalen is “Angel Mimic”, een romantiek tussen een universiteitstagiair (Tsugiko) en haar biologieprofessor (Shiroh). Ze tevreden op het strand toen Shiroh ontdekt dat Tsugiko flauwviel van het doorslikken van een fles slaappillen. Niet het meest gunstige begin voor een relatie. Ze verwarmen langzaam zoveel als elkaar als ze nodig zijn om samen tijd door te brengen in de klas.

Het verhaal is hordringing terwijl je deze twee ongemakkelijke, onvolledige mensen die langzaam proberen te verbinden. Shiroh vertelt wat terug naar de evolutie, evenals Tsugiko alleen kunnen spreken over haar wens om een ​​engel te zijn. Toch spreken ze op dit moment de enige taal die ze allemaal hebben. Ze zien in elkaar wat ze missen. Hun verbinding begint als een gedeeld ondersteuningssysteem.

Het einde van “Angel Mimic” omvat de stemming van het boek. Het verhaal eindigt goed, maar ik zou het niet een gelukkig einde bellen. Shiroh’s en de verbinding van Tsugiko is zo fragiel dat je niet zeker weet dat het zal duren. Tsugiko worstelt met haar melancholie, maar heeft nog steeds een methode om te gaan voordat ze het achter haar kan plaatsen. Hagio laat je een zorgvuldige hoop achter.

Het kunstwerk is net zo mooi, subtiel en goed gemaakt als de verhalen. Hagio maakt gebruik van mooie schone pagina-ontwerpen die het verhaal versnellen met gebruik van panelen van verschillende grootte. Grote panelen werken echt om de bezoeker traag te doen, omdat ze meer details bevatten. Kleine panelen zijn als korte zinnen om de bezoeker snel over de pagina te laten bewegen. Er is een heerlijke reeks ontwerpen gebruikt. Geen twee pagina’s zijn hetzelfde.

Belangrijk voor de verhalen van Hagio is haar vermogen om zo meesterlijk emoties in het kunstwerk te communiceren. Hagio gebruikt lichaamstaal naast gezichtsuitdrukkingen. Haar creatieve briljant wordt gezien in de ogen van het karakter van het leven met emoties die de pagina uitstralen. Als je naar alleen de ogen kijkt, begrijp je precies de emotionele specificeren van de persoon in dat paneel. De sleutel is haar vermogen om precies te begrijpen hoe subtiele wijzigingen alles zijn die nodig zijn om radicaal verschillende emoties te communiceren. Elk type kunstenaar zou rijkelijk worden beloond om haar kunst te bestuderen.

Ik wil de Fantagraphics bedanken voor het opnemen van de Hagio-interview die Thorn in 2004 deed. Het is een geweldige blik op haar leven en carrière, een must-read voor elk type manga-fans die een dieper begrijpen van het medium willen.

Een dronken droom en andere verhalen is een prachtige verzameling verhalen voor volwassen lezers. De verhalen belichamen een complexe mix van emoties. Hagio biedt ons geen snel verteerbare PAP, maar vast voedsel dat tijd zal kosten om te verwerken en goed op te nemen. Ik wens wijnull